BADANIE KRTANI

Tzw. laryngoskopia, która wykonywana jest pośrednio (za pomocą lusterka krtaniowego) lub bezpośrednio (w znieczuleniu ogólnym, na sali operacyjnej, podczas operacji). Badanie co do zasady wykonuje się podczas rutynowej wizyty w gabinecie.

Celem jest możliwość dokładnej oceny stanu krtani (nagłośni, fałdów przedsionkowych i głosowych, spoidła zarówno przedniego jak i tylnego, okolicy międzynalewkowej oraz samych nalewek i wejścia do przełyku. Poprzez badanie można wykryć patologie takie jak zapalenie krtani, bądź nowotwór. W ten sposób bada się również nasadę języka, dołki zajęzykowe oraz części krtaniowe gardła.

Przed samym zabiegiem najlepiej być na czczo. Lekarz wkłada ogrzane lusterko, trzymając język pacjenta, w celu lepszej widoczności krtani. Oświetla również lampą czołową wnętrze. Badanie krtani odbywa się na dwa sposoby: podczas swobodnego oddychania (fałdy głosowe są wtedy rozwarte) oraz podczas mówienia (gdy fałdy są zwarte – mówi się wtedy najczęściej “i” lub “y”). Podczas oglądania spoidła tylnego pacjent jest na stojąco, natomiast laryngolog siedzi. W przypadku spoidła przedniego jest dokładnie na odwrót.

Błonę śluzową znieczula się, jeśli pacjent ma zbyt nasilone odruchy wymiotne.

Przeciwskazania: brak przeciwskazań.

– – – – –

MIKROLARYNGOSKOPIA

Celem jest pobranie materiału do badania histopatologicznego lub usuwanie patologicznych zmian takich jak brodawczaki, polipy, obrzęki Reinkego.

Zabieg jest powszechnie wykonywany w znieczuleniu ogólnym na oddziałach laryngologicznych. Lekarz wkłada laryngoskop umocowany na specjalnej dźwigni, która oparta jest na mostku w ten sposób, aby jak najlepiej uwidoczniona była krtań. Tuż przed laryngoskopem umieszczony jest dwuokularowy mikroskop operacyjny, przez który oglądać można krtań.

Przeciwskazania: takie same jak w przypadku znieczulenia ogólnego.

– – – – –

BADANIE GARDŁA

Doskonale znane każdemu, kto chociaż raz był u lekarza. Badaniu podlegać mogą także dalsze części gardła. Część krtaniową bada się za pomocą metod pośrednich, a nosową za pomocą rynoskopii tylnej. Badanie wykonuje się podczas wizyty w gabinecie.

Celem badania części ustnej gardła jest ocena stanu zębów, ujść ślinianek, odruch z tylnej ściany gardła, a także ruchomość języka i podniebienia miękkiego, symetrii łuków podniebiennych i stanu migdałków podniebiennych. Pomocne bywa także badanie palpacyjne dna jamy ustnej, języka i migdałków.

Brak specjalnych wskazań do przygotowania przed badaniem. Badając część gardła używa się szpatułki, która uciska język, dając w ten sposób możliwość dokładnego przyjrzenia się zmianom. Do sprawdzania części krtaniowej i nosowej używane jest lusterko lub endoskop.

Przeciwskazania: brak.

– – – – –

BADANIE USG W OTOLARYNGOLOGII

Badaniu ultrasonograficznemu podlegają węzły chłonne szyi, ślinianek, zatok przynosowych, część nosowa i ustna gardła oraz krtań. Dzięki badaniu można określić rozległość zmian patologicznych. Nie ma jednak możliwości rozpoznania, czy są to zmiany zapalne, czy nowotworowe. Z tego też powodu wykonuje się równocześnie badanie cienkoigłowe.

Wskazaniem do badania jest m.in. powiększenie węzłów chłonnych szyi, guzy ślinianek, zmiany w zatokach przynosowych, guzy naciekowe w części ustnej i nosowej gardła oraz guzy krtani.

Znieczula się miejscowo część ustną i nosową gardła. Podczas badania węzłów chłonnych ślinianek i krtani pacjent leży na plecach z odchyloną głową. Podczas dotykania krtani głowicą ultrasonografu dotyka się określonych miejsc przy krtani także podczas wydawania dźwięków i przełykania. Podczas badania gardła głowica dotyka jego ścian. Analogicznie podczas badania zatok. Wynik badania przedstawia się za pomocą opisu oraz zdjęć.

Przeciwskazania: brak.

– – – – –

BADANIE UCHA

Nazywane otoskopią bądź wziernikowaniem ucha. Przed samym badaniem lekarz dokładnie ogląda ucho zewnętrzne oraz okolicę zauszną.

Celem badania jest ocena stanu ucha zewnętrznego oraz pośrednia ocena ucha środkowego poprzez ocenę błony bębenkowej. Nie ma szczególnych wskazań przed przystąpieniem do badania. Do samego badania używa się wziernika usznego, wprowadzanego do przewodu słuchowego. Za pomocą wziernika Siegle’a można oglądnąć błonę bębenkową w powiększeniu oraz oceny jej ruchomości poprzez zwiększenie ciśnienia powietrza w przewodzie słuchowym. Oceniając stan ucha środkowego należy przeprowadzić badanie drożności trąbki słuchowej przy pomocy tak zwanej próby Valsalvy. Wdmuchiwane jest wtedy powietrze z płuc do nosa. Druga próba (tzw. próba Politzera) polega na wtłaczaniu powietrza do jamy nosowo-gardłowej za pomocą balonu z nasadką. Szmer powietrza, które przechodzi przez trąbkę słuchową jest wysłuchiwany za pomocą przewodu, którego nasadki są umieszczone w uchu badanego, jak i lekarza.

Brak przeciwskazań do badania.

– – – – –

BADANIE SŁUCHU (BADANIE AUDIOLOGICZNE)

Badanie subiektywne (polegające na potwierdzeniu słyszenia dźwięków) oraz obiektywne (polegające na rejestracji potencjałów elektrycznych w układzie nerwowym, które powstają pod wpływem bodźców akustycznych.

Celem badania jest ocena słuchu. W trakcie badania wykorzystuje szept, mowę i stroiki. Przeprowadza się trzy próby: na przewodnictwo powietrzne, kostne obuuszne oraz kostne jednouszne. Wykonywana jest audiometria progowa totalna, słowna oraz testy nadprogowe. Badaniem obiektywnym jest tympanometria, oceniająca ucho środkowe i częściowo wewnętrzne oraz badanie potencjałów słuchowych wywołanych, otrzymanych z pnia lub kory mózgu.

Brak przeciwskazań oraz specjalnych czynności koniecznych przed badaniem.

– – – – –

FIBEROSKOPIA

Fiberoskopia jest najnowocześniejszym badaniem górnych dróg oddechowych. Podczas badania bardzo cienkim i delikatnym endoskopem ogląda się nos, nosogardło, gardło i krtań. Fiberoskopia to także możliwość precyzyjnego badania gardła i krtani. Widoczne są wszelkie zmiany, które mogą być niezauważone podczas zwykłego badania laryngologicznego.

Na dwie godziny przed jego rozpoczęciem nie należy spożywać posiłków i przyjmować napojów. Badanie przeprowadzane jest w pozycji siedzącej – głowa powinna być oparta o zagłówek fotela. Fiberoskop zostaje wprowadzony przez nos do gardła i innych części górnych dróg oddechowych, które wymagają dokładnej oceny. Lekarz na bieżąco obserwuje śluzówkę, a bardzo elastyczny endoskop pozwala na obejrzenie również trudno dostępnych miejsc i wykrycie w nich ewentualnych zmian. Całość badania trwa zaledwie około 10 minut, a wyniki są otrzymywane bezpośrednio po wizycie.

Przeciwwskazaniem do wykonania badania są trwające infekcje górnych dróg oddechowych.